Η σάτιρα ως λογοτεχνικό και παραστατικό είδος αποτελεί την ιδιάζουσα εκείνη τέχνη που καθρεφτίζει την πραγματικότητα στις πιο στρεβλές και φαύλες εκφάνσεις της. Σάτιρα των ηθών, των χαρακτήρων, η πολιτική σάτιρα προηγείται ακόμα και του μίμου και του παντομίμου. Γλώσσα αιχμηρή, γρήγορος ρυθμός, χαρακτήρες φωτογραφία της κοινωνίας, γρήγορο μήνυμα, εύκολο γέλιο.

Η μονόπρακτη κωμωδία του Γεώργιου Σουρή, "Η Περιφέρεια" είναι απόγονος της μονόπρακτης ευρωπαϊκής κωμωδίας του 17ου αι. που ακολουθούσε τη δύσκολη ψυχολογική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει το κοινό μετά τη θέαση του δράματος. Η μονόπρακτη κωμωδία ερχόταν να ελαφρύνει την ψυχική διάθεση του κοινού. Το 19ο αι. η ελληνική δραματουργία έδωσε πολλές μονόπρακτες που άλλοτε δημοσιεύονταν, άλλοτε προορίζονταν για τη σκηνή. Δεν πρόκειται για έργα εξαιρετικής έμπνευσης και δημιουργίας, ο όγκος τους τα χρήζει ωστόσο άξια μελέτης.

"Η Περιφέρεια" του Σουρή που γράφτηκε και ανέβηκε το 1886 αποτελεί μία πολιτική κωμωδία με τη μορφή θεατρόμορφου διαλόγου, γραμμένη σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο όπως συνηθιζόταν τότε, αλλά κυρίως γιατί ο ίδιος ο Σουρής είχε επηρεαστεί βαθιά από τον Άγγελο Βλάχο, τον συγγραφέα που εδραίωσε το είδος της μονόπρακτης κωμωδίας του 19ου αι.

Η μεγάλη αγάπη του Σουρή ήταν ο σχολιασμός και η σάτιρα της επικαιρότητας. Έγραφε και σατίριζε την πολιτική κατάσταση της εποχής. Στην "Περιφέρεια", ο Σουρής μας κληροδοτεί έναν αξιόπιστο απόγονο της πολιτικής μονόπρακτης κωμωδίας με αριστοφανικές και μολιερικές επιρροές. Μέσα στο έργο σχολιάζει καυστικά το πολιτικό σύστημα της χώρας εκείνης της εποχής που μαστιζόταν από φαύλες πρακτικές στο κοινοβουλευτικό σύστημα και πιο συγκεκριμένα ασχολείται με τις επικείμενες εκλογές φέρνοντας στο προσκήνιο τις πελατειακές σχέσεις, καθώς και το ήθος και την ποιότητα των ανθρώπων που διεκδικούσαν θέση στην κυβέρνηση του κράτους.

Ηθογραφεί ταυτόχρονα και σατιρίζει τον πολιτικό της εποχής ανάγοντάς τον σε τύπο, σε θεατρικό χαρακτήρα, προσομοιάζοντας τους θεατρικούς τύπους της Κομμέντια ντελ’ Άρτε. Η ονοματοδοσία, ακολουθώντας την αριστοφανική και μολιερική παράδοση, τονίζει τον χαρακτήρα του ατόμου, του θεατρικού τύπου με απλό, χιουμοριστικό και επιθεωρησιακό τρόπο.

Όταν ο Σουρής και οι σύγχρονοί του έγραφαν αυτές τις πολιτικές σάτιρες, μιλούσαν ελεύθερα προστατευμένοι από το άρθρο 14 του Συντάγματος του 1864, όπου ρητώς ανέφερε ότι κάθε πολίτης ήταν ελεύθερος να εκφράσει τις απόψεις τους "προφορικώς, εγγράφως και διά του τύπου. Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία ως και παν άλλον προληπτικόν μέσον απαγορεύονται". Στην καθιερωμένη πια αναζήτηση του σύγχρονου θεατή ή δημιουργού που καταπιάνονται με είδη θεατρικά μιας πολύ μακρινής εποχής, αν και κατά πόσο αυτά χαίρουν διαχρονικότητας και επικαιρότητας, τι θα μπορούσαμε αλήθεια να απαντήσουμε;

Σε μία χώρα όπου το Σύνταγμα προστατεύει τις ελευθερίες αλλά η κοινοβουλευτική διαδικασία ψηφίζει νόμους που το καταπατούν; Σε μια χώρα όπου ο βουλευτής της "περιφέρειας" που κατάφερε να γίνει υπουργός, και δεν ψήφισε απλώς ένα νομοσχέδιο που δυσαρέστησε τον κόσμο, όπως ο ήρωας μας, αλλά είναι υπεύθυνος για ένα απ’ τραγικότερα εγκλήματα σε δομές της χώρας, εκλέγεται ξανά; Με πελατειακές σχέσεις ίσως; Πόσο διαχρονικός είναι λοιπόν ο Σουρής;

Δεν μιλάμε για διαχρονικότητα πια. Ούτε για επίκαιρη γραφή. Μιλάμε και παθογένεια και δυσλειτουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους απ’ τη στιγμή της ίδρυσης του, που πλέον κοστίζει ζωές. Ο πολιτικάντης είναι ένας, ο θεατρικός αυτός τύπος. Ποιος τον ψηφίζει; Εσύ, θεατή;